Daripada jumlah berkenaan, 95.9% atau RM628.8 bilion adalah hutang domestik (51% daripada KDNK), sementara 4.1% lagi atau RM26.9 bilion (2.2% daripada KDNK) merupakan pinjaman luar pesisir.
Artikel ini cuba membawa kita berfikir bagaimana untuk melunaskan hutang negara yang sebanyak ini dan titik peluh siapa yang akan membayarnya.
Ada dua cara untuk melunaskan hutang. Yang pertama melalui kenaikan inflasi yang tinggi. Kedua melalui kutipan cukai.
1. Inflasi mengecilkan hutang
Duit hari ini akan menyusut nilai umpama anai-anai memakan kayu, begitu juga dengan nilai hutang.
Pada kadar inflasi 4%, hutang RM740 bilion akan susut nilai kepada RM472 billion sepuluh tahun akan datang (andaian hanya bayar bunga tanpa usik prinsipal).
Jika inflasi pada kadar 10%, hutang RM740 bilion akan susut nilai kepada hanya RM269 bilion. Penyusutan nilai sebanyak 64%.
Inflasi yang tinggi di US dan Britain selepas perang dunia kedua membantu melunaskan hutang akibat perang.
Walaubagaimanapun, cara ini akan menyebabkan nilai pendapatan rakyat juga merudum dan kesannya kepada ekonomi amat buruk.
Tidak kira lapisan masyarakat, semua akan terkena kesannya. Ini adalah pilihan terakhir dan pilihan paling terdesak.
Namun, Bank Negara pula diunjurkan akan terus merendahkah lagi OPR. Langkah ini dilihat bersifat pro-inflasi dan menyebabkan pengaliran keluar modal yang bakal melemahkan lagi nilai ringgit
2. Tingkatkan hasil cukai untuk bayar hutang
Cara yang lebih baik ialah melalui progessive tax. Progressive tax bermaksud cukai dikenakan lebih tinggi kepada mereka yang kaya berbanding yang miskin.
Cukai pendapatan antara contoh cukai yang progressive. Lagi tinggi pendapatan lagi tinggi cukai.
Namun, apa yang kita kena pada hari ni ialah GST yang lebih bersifat regressive. Regressive bermaksud lebih banyak cukai diambil daripada orang miskin daripada orang kaya.
Orang miskin hampir 100% pendapatannya digunakan untuk perbelanjaan. Ada pula yang guna sehingga 120% daripada pendapatan untuk meneruskan hidup. Bermakna 20% lagi datang daripada hutang.
Orang kaya pula mungkin 30% - 60% pendapatannya digunakan untuk perbelanjaan. Selebihnya menjadi simpanan dan pelaburan. Ataupun membeli kemewahan.
Disebabkan GST adalah cukai berdasarkan perbelanjaan dan orang miskin pendapatannya digunakan hampir sepenuhnya untuk perbelanjaan, maka orang miskin dipaksa menggunakan sebahagian pendapatannya hanya untuk membayar GST. Kesan kepada yang kaya hanya berkurang simpanan dan pelaburan atau kurang melancong.
Bermakna, orang miskin akan menggunakan sebahagian besar daripada pendapatan mereka untuk menanggung beban hutang negara ini.
Sumber: eliasabllah